Liszaj płaski mieszkowy (ang. lichen planopilaris, LPP) w odmianie klasycznej jest najczęstszą przyczyną pierwotnego łysienia u osób dorosłych. LPP występuję dwa razy częściej u kobiet niż u mężczyzn. Choroba polega na postępującej nieodwracalnej utracie włosów w wyniku uszkodzenia mieszków włosowych przez proces autoimmunologiczny.
Objawy
Typowo na początku obserwuje się występowanie czerwonawych lub fioletowych grudek, lub obszarów zaróżowienia, czemu towarzyszy łuszczenie się skóry głowy. Zmiany występują głównie w okolicy ciemieniowej i szczytu głowy. Częstym objawem towarzyszącym jest świąd oraz przeczulica zajętej skóry. Te dolegliwości niekiedy nasilają się po spoceniu, ekspozycji na słońce, podrażnieniu i w stresie. Po ustąpieniu objawów zapalnych można stwierdzić ogniskowe lub rozlane łysienie dające obraz jasnych plamek.
Przebieg choroby
Choroba ma często charakter postępującym, jednak aktywność choroby może być różna u różnych osób. Początkowo niewielkie ogniska mogą mieć tendencję do łączenia się i zajmowania rozległych obszarów głowy. W miejscach, gdzie doszło do powstania jasnych pól bliznowacenia, uzyskanie odrostu jest niemożliwe.
Rozpoznanie
O rozpoznaniu decyduje obraz kliniczny i badanie trichoskopowe. Niekiedy konieczne jest badanie histopatologiczne skóry.
Leczenie
We wczesnym okresie LPP największą rolę odgrywają leki o działaniu przeciwzapalnym takie jak glikokortykosteroidy i retinoidy. Niektórzy autorzy podkreślają skuteczność hydroksychlorochiny, cyklosporyny, a także mykofenolanu mofetilu. Najnowsze doniesienia dotyczą modulatorów układu PPAR.